திருஅருட்பாவும்
வள்ளலார் மறைவும்
சிகரம்.ச.செந்தில்நாதன்
தமிழ் இலக்கியத்திற்கு
அரிய பங்களிப்பைச் செய்து வரலாற்றில் போற்றிப் பேசப்படும் பலபேர், அவர்கள் வாழ்ந்த
காலத்தில் எத்தகைய செல்வாக்குடன் மக்கள் மத்தியில் திகழ்ந்தார்கள் என்று அறிந்து கொள்ள
வரலாற்றுக் குறிப்புகள் எதுவும் கணிசமான அளவு இல்லை. கிடைப்பதெல்லாம் புராணங்களும், புனைக்கதைகளும் தான். வான் புகழ் வள்ளுவன், நெஞ்சை அள்ளும் சிலப்பதிகாரம்
தந்த இளங்கோவடிகள், கட்டுத்தறியும் கவிபாடும் வீட்டிற்கு உரிய கம்பன் முதலியவர்கள்
எல்லாம் மக்கள் மத்தியில் எந்த அளவுக்குத் தாங்கள் வாழ்ந்த காலத்தில் செல்வாக்கோடு
இருந்தார்கள் என்பதற்கு எந்தத் தகவலும் இல்லை.
வரலாற்றின் பக்கங்களைப் புரட்டும் போது, வாழ்ந்த காலத்தில் மக்கள் மத்தியில்
செல்வாக்கோடு இருந்தவர்களாகக் கண்ணில்படுபவர்கள் திருஞானசம்பந்தரும், திருநாவுக்கரசரும்
தான். சுந்தரர், மாணிக்கவாசகர் செல்வாக்கு
கூட சம்பந்தர், அப்பர் செல்வாக்குக் இணையானதாகக் கொள்ள முடியாது. ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் போது, அருணகிரிநாதர் தான்
வாழ்ந்த காலத்தில் மக்கள் மத்தியில் மிருந்த செல்வாக்குடன் இருந்தவர். அவருக்கு அடுத்தபடி வள்ளலார் வருகிறார். மடாதிபதிகள் மத்தியில் ஆதரவு இல்லாவிட்டாலும், மக்கள்
மத்தியில் இருந்த ஆதரவு வள்ளலாருக்கு உதவி இருக்கிறதா என்றால், உதவி இருக்கிறது. அதுபோலவே வள்ளலாரின் திரு அருட்பா கற்றவர் நெஞ்சில்
நீங்கா இடத்தைப் பிடித்தது. அது வள்ளலார் மறைந்த
போது பெரிதும் உதவி இருக்கிறது.
வள்ளலாரின் மறைவை
மரணம் என்று பக்தர்கள் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை.
அவர் ஜோதியில் கலந்துவிட்டார் என்று நம்பினார்கள். சிலர் மத்தியில் இந்தக் கருத்து நம்பிக்கையின் அடிப்படையில்
இருந்தது. திரு அருட்பா கற்றவர்கள் திரு அருட்பாவை
மூலதனமாகக் கொண்டு, அதாவது அதை அடிப்படையாகக் கொண்டு, அவர் ஜோதியில் கலந்து விட்டார்
என்ற கூற்றை நியாயப்படுத்துகிறார்கள். வள்ளலார்
தான் ஒரு தனிமனிதர் என்ற நிலைமாறி இறைவனோடு ஒன்றிய உணர்வைப் பெற்றுவிட்டார் என்று நம்புகிறார்கள். தெய்வத்துள் வாழும் தெய்வமாக மாறிவிட்டார் என்கிறார்கள். மரணமில்லா பெருவாழ்வை இறைவனிடம் வேண்டிப் பெற்றுவிட்டார்
என்கிறார்கள். வள்ளலார் தன்னை நாயகியாகவும்,
இறைவனை நாயகனாகவும் பாவித்து இறைவனை ஆன்மீகத் திருமணம் செய்து கொண்டார் என்று பெருமை
பேசுகிறார்கள். தனக்கு நேரப் போகும் மறைவை
வள்ளலார் உணர்ந்திருந்ததாகவும், தான் சித்தியடையப் போவது குறித்து, சன்மார்க்க சங்கத்தார்க்கு
இறுதிக் கட்டளை இட்டதையும் அன்பர்கள் சுட்டிக் காட்டுடகிறார்கள். அதைப் பார்ப்போம்.
“சன்மார்க்க சங்கத்தாருக்கு இட்ட இறுதிக் கட்டளை
31.8.1874 ஸ்ரீமுக வருடம் தை 19. நான் உள்ளே
பத்துப் பதினைந்து தினமிருக்கப் போகிறேன்.
பார்த்து அவநம்பிக்கையடையாதீர்கள்.
ஒரு கால் பார்க்க நேர்ந்து பார்த்தால் யாருக்கும் தோன்றாது வெறுவீடாகத்தான்
இருக்கும் படி ஆண்டவர் செய்விப்பார். என்னை
காட்டிக் கொடார்.”
வள்ளலாரின் இந்தக்
கடிதத்தை யாரும் சந்தேகிக்கவில்லை. ஆங்கிலேயரான
தென்னாற்காடு மாவட்ட ஆட்சியரும் சந்தேகிக்கவில்லை. வள்ளலாரின் கடிதம் பற்றி யாரும் விவாதிக்விட்டாலும்,
மறைவு பற்றிப் புகைச்சல் இருந்திருக்கிறது.
அது தென்னாற்காடு மாவட்ட ஆட்சியரான ஆங்கிலேயர் J.H.GARSTIN என்பவரின் பார்வைக்குச்
சென்றது. மாவட்ட ஆட்சியர் வள்ளலாரைப்பற்றி
அறிந்திருக்க வாய்ப்பு இருந்திருக்க வேண்டும்.
அதனால் தான் அவர் மறைவு குறித்த மாறுபட்ட கருத்துக்கள் எழுந்தபோது, தன் கீழ்
இருக்கும் அதிகாரிகளை அனுப்பி விசாரிக்காமல் போக்குவரத்து வசதிகள் குறைவாக இருந்த அந்த
நாட்களில், அவரே விசாரிக்க நேரில் வந்தார்.
வள்ளலார் சித்திவளாக அறைக்குள் நுழைந்து உள்ளே தாளிட்டுக் கொண்ட அறையை, ஆங்கிலேய
மாவட்ட ஆட்சியர் நினைத்திருந்தால் திறந்திருக்க முடியும். அந்த அதிகாரம் அவருக்கு இருந்தது. வள்ளலார் மறைவு
பற்றி புகார் இருந்தது. ஆனால் மாவட்ட ஆட்சியர்
சித்திவளாக அறையைத் திறக்கச் சொல்லவில்லை.
அது ஏன்? திறக்கச் சொல்லியிருந்தால்
புதிர் வெளிப்பட்டிருக்கும் அல்லவா? அறையைத்
திறக்கச் சொல்லவில்லை என்பது மட்டும் அல்ல, இருபது ரூபாய் பணம் கொடுத்து ஏழைகளுக்கு
உணவு அளிக்கச் சொல்லி இருக்கிறார். அதன் பின்னர்
தென்னாற்காடு மாவட்ட 1878ம் ஆண்டு மாவட்ட இதழ் தொகுப்பில் அவர் மறைவு பற்றி குறிப்பு
வெளியானது. இக்குறிப்பு மீண்டும் 1906ம் ஆண்டு
தென்னாற்காடு மாவட்ட அரசிதழிலும் வெளியானது.
அதைப் பார்க்கலாம்.
“ …….In
1874, he locked himself in a room (still in existence in Mettukuppam, hamlet of
karunguli) which he used for Samadhi or mystic meditation, and instructed his
disciples not to open it for some time.
He has never been seen since and the room is still locked. It is held by those who still believe in him
that he was miraculously made one with his God and that in the fullness of time
he will reappear to the faithful.
The report
concludes with these words:
Whatever
may be thought of his claims to be religious leader, it is generally admitted,
by those who are judges of such matters, that his poems, many of which have
been published stand on a his plane, and his story is worth noting as an
indication of the directions which religious fervor may still take.”
பொதுவாக ஆங்கிலேய
ஆட்சி இந்தியர்களின் மத, சமய, சடங்குகள் நம்பிக்கைகள் சார்ந்தவற்றில் தலையிடாக் கொள்கையைப்
பின்பற்றியது. இவைகளில் தலையிட்டால் உணர்வுகள்
தூண்டப்பட்டு கொந்தளிப்பு ஏற்படும் என்று கருதி தலையீட்டைத் தவிர்த்தார்கள் ஆங்கிலேயர்கள்,
சிப்பாய் கலகம் என்றும், முதல் சுதந்திரப் போராட்டம் என்றும் அழைக்கப்பட்ட நிகழ்வுகளிலிருந்து ஆங்கிலேய ஆட்சி
சில படிப்பினைகளைக் கற்றுக் கொண்டிருந்தது.
ஆனால் நாம மேலே பார்த்த மாவட்ட ஆட்சியரின் குறிப்பு மறைமுகமாகக் கூட தலையிடாக்
கொள்கையைப் பிரதிபலிக்கவில்லை. மாவட்ட ஆட்சியர்
முதலில் மறைவின் நிகழ்வைப் பதிவு செய்கிறார்.
அதன் பின்னர் வள்ளலார் தன்னை ஒரு சமயத் தலைவர் என்று அழைத்துக் கொள்வது பற்றி
எத்தகைய கருத்து இருந்தாலும் அவருடைய கவிதைகள் மிகவும் உயர்ந்த நிலையில் வைக்கப்பட்டு
மதிக்கப்படுவதை மாவட்ட ஆட்சியர் உணர்ந்தார்.
அதாவது மிகுந்த பக்தர்களை உடைய வள்ளலார் சமயவாதி என்பதில் விதாதத்திற்கு உட்பட்ட
போதும், திரு அருட்பா அருளியவர் என்ற நிலையில் மிக உயர்ந்த நிலையில் இருப்பதை மதிப்பிட்ட
ஆட்சியர் வள்ளலார் திருக்காப்பிட்டுக் கொண்ட
அறையை அதிகாரம் கொண்டு திறந்து பிரச்சனையில் பிரவேசிக்க விரும்பவில்லை. அந்த அறை திறக்கப்படாமல் இருக்க திரு அருட்பா ஆங்கிலேய
மாவட்ட ஆட்சியரின் மனத்தை ஆட்சி செய்திருக்கிறது என்பது தெளிவு. திரு அருட்பா வெறும் தோத்திரப் பாடல் அல்ல. அறிவின் வெளிச்சம். வரப்போகும் சமுதாயத்தின் விடிவெள்ளி. திருஅருட்பா மீது பொது மக்களும் அரசு உயர் அதிகாரிகளும்,
சமூகத்தின் மேல் நிலையில் இருந்த பெருமக்களும் வைத்திருந்த பற்றும், மதிப்பும் மாவட்ட
ஆட்சியரை அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தாமலிருக்க தடுத்தன. மாவட்ட ஆட்சியரின் செயல் உண்மையிலேயே திகைக்க வைக்கிறது. கேள்வி கேட்கவே யாரும் இல்லாத காலகட்டத்தில் மாவட்டத்தையே
ஆண்டு கொண்டிருந்தவர், கதவைத் திறக்காமல் போனதற்கு, உணர்வுகளைப் புண்படுத்தக் கூடாது
என்பது மட்டும் காரணமாக இருந்திருக்க முடியாது.
பாமரத்தனமாக நம்பிக்கைகளுக்கு அவர் கனம் கொடுத்திருக்க மாட்டார். சமூகத்தில் வள்ளலாருக்கு இருந்த மதிப்பை அவர் திருஅருட்பாவின்
பெருமை கொண்டு அளந்தார். திருருட்பா சொல்லும்
சேதியின் அருமை அவரை பாதித்திருக்க வேண்டும்.
வள்ளலாரை, திருஅருட்பா தந்தவரை மதிக்கும் முகமாகத்தான் மாவட்ட ஆட்சியர் வள்ளலார்
தாளிட்டுக் கொண்ட அறையைத் திறக்கச் சொல்லவில்லை என்பது திண்ணம்.
வள்ளலாரின் தத்துவம்
மாவட்ட ஆட்சியருக்குப் புரியாதிருந்தால் இருபது ரூபாய் பணம் கொடுத்து உணவளிக்கச் சொல்லியிருக்க
மாட்டார். திருஅருட்பா ஒரு புதிய அருட்பா. இது வெள்ளைக்காரனுக்குப் புரிந்தது. பின்னர் வந்த பாரதிக்கும் புரிந்தது.
“இந்துஸ்தானத்திற்குள்
தமிழ்நாடு முதலாவதாகக் கண்விழித்தது. இராமலிங்க
சுவாமிகள் போன்ற மகான்கள் தமிழ்நாட்டின் புதிய விழிப்பிற்கு ஆதிகர்த்தாக்களாக விளங்கியுள்ளார்கள்.” (பாரதியார் கட்டுரைகள்)
